Zero laborantza –edo kontserbazioko nekazaritza– ikuspegi berritzaile bat da nekazaritza-lurzoruaren kudeaketan. Helburua lurzoruaren nahasmendua minimizatzea eta jardunbide jasangarriak sustatzea da. Lurra goldatzea eta iraultzea eskatzen duten laborantza-praktika arruntetan ez bezala, zero laborantzaren ezaugarria da eragiketa horiek ez direla egiten edo nabarmen murrizten direla.

Zero laborantzan, goldaketa saihesten da, lurzoruaren egitura babesteko eta mantenugaien eta uraren galera murrizteko. Horren ordez, zuzenean ereitea bezalako teknikak erabiltzen dira; haziak lurrean jartzen dira lurra aurrez landu gabe, eta landare-estaldurak edo aurreko laboreen hondakinak erabiltzen dira, lurzorua higaduratik babesteko eta haren emankortasuna hobetzeko.

Ikuspegi horrek hainbat onura ditu ingurumenari eta agronomiari dagokienez. Zero laborantzak lurzoruaren hezetasuna mantentzen laguntzen du, higadura murrizten du, lurzoruaren biodibertsitatea sustatzen du eta materia organikoaren deskonposizioari lotutako berotegi-efektuko gasen emisioa murrizten du. Gainera, lurzoruaren egiturari eusten zaionez, mantenugaien atxikipena hobetzen da, eta horrek produktibitatea handitzea ekar dezake epe luzera.

Zero laborantzak ospea irabazi du mundu osoan, estrategia jasangarri bat delako, klima-aldaketaren erronkaren aurrean nekazaritza-sistemaren erresilientzia handitzen duena eta lurzoruaren epe luzerako osasuna sustatzen duena.