Indiako Himalaian, 4.000 metrotik gorako altitudean, antzinako jarduera bat egiten hasi dira berriro klima-aldaketaren aurrean: glaziarrak sinbolikoki uztartzea.  Erritu espiritual eta ekologikoa da, non glaziar bi «uztartzen» diren, elkartzean ibai edo glaziar artifizial berriak sortuko dituztelakoan.

Keinu hori, mehatxu erreal bati aurre egiteko erantzun komunitario baten parte da. Mehatxua mendiko ura desagertzea da, ezinbestekoa bizitzeko, nekazaritzarako eta tokiko kulturarako.  Eremu horietan, lehortea, glaziarren atzerakada eta muturreko fenomenoak bizitzeko, ereiteko eta elkarrekin bizitzeko modua aldatzen ari dira.

Zer ikas dezakegu haiengandik Bilbon?

Horrelako istorioek honako hau gogorarazten digute:

Klima-krisiaren aurkako borroka kulturala, espirituala eta komunitarioa ere izan daiteke. Ura ondasun komuna da, eta etxetik hasi behar dugu hura babesten.
👥 Ezagutza tradizionala eta naturan oinarritutako irtenbideak eta zientzia modernoak osagarriak izan daitezke.

Bilbon, honako hauen aldeko apustua egiten jarraitzen dugu:

• Ingurumen-hezkuntza ikastetxeetan.
• Uraren erabilera arduratsuari buruzko sentsibilizazio-kanpainak.
• Naturaguneak eta hiriko berdeguneak babestea.
• Herritarren parte-hartzea aldaketa-eragile gisa.

Mundu global batean, ekintza guztiak dira garrantzitsuak eta istorio oro da inspirazio-iturri.🌍